کپسول آتش نشانی
کپسول آتش نشانی یکی از تجهیزات اطفاء حریق قابل حمل یا متحرک که برای خاموش کردن آتش کوچک استفاده می شود و با هدایت ماده ای که مواد در حال سوختن را خنک می کند، اکسیژن را از شعله می گیرد و یا در واکنش های شیمیایی رخ داده در شعله دخالت می کند. در واقع آب دو مورد از این عملکردها را انجام می دهد و تبدیل شدن آن به بخار گرما را جذب می کند و بخار هوا را از مجاورت شعله جابجا می کند.
بنابراین، بسیاری از کپسول آتش نشانی، مخازن کوچکی هستند که مجهز به پمپ‌های دستی یا منابع گاز فشرده هستند. تا آب را از طریق یک نازل به حرکت درآورند. آب ممکن است حاوی یک عامل خیس کننده باشد تا در برابر آتش سوزی در لوازم داخلی موثرتر باشد. همچنین مواد متعددی علاوه بر آب استفاده می شود. که انتخاب مناسب ترین آنها در درجه اول به ماهیت موادی که در آتش می سوزد. بستگی دارد و دومین مسائل در چگونگی استفاده از کپسول آتش نشانی شامل هزینه، پایداری، سمیت، سهولت پاکسازی و وجود خطر الکتریکی می باشد.
در هنگام استفاده از کپسول آتش نشانی، آتش سوزی های کوچک بر اساس ماهیت مواد سوخته شده دسته بندی می شوند. آتش‌های کلاس A شامل چوب، کاغذ و موارد مشابه است . آتش‌های کلاس B شامل مایعات قابل اشتعال، مانند چربی‌های پخت و پز و رقیق‌کننده‌های رنگ می باشد. همچنین کلاس C شامل آتش‌سوزی تجهیزات الکتریکی است . کلاس D شامل فلزات بسیار واکنش پذیر مانند سدیم و منیزیم می باشد. همان طور که متوجه شدیم آب فقط برای خاموش کردن آتش‌های یکی از این درجات مناسب است . آتش سوزی های دیگر را می توان با کپسول آتش نشانی کنترل کرد.
کپسول آتش نشانی این امکان را فراهم می آورد که توسط یک نفر حمل شود. هم واحدهای چرخدار که می توانند توسط یک یا دو نفر کار کنند زیرا به دلیل ظرفیت محدود، کپسول آتش نشانی قابل حمل برای کنترل آتش هایی که تازه شروع شده اند یا اندازه اندکی دارند تعبیه شده اند.
همچنین کپسول آتش نشانی قابل حمل باید در نزدیکی تجهیزاتی قرار گیرند که مورد محافظت واقع شود. اما نه آنقدر نزدیک که درگیر آتش شوند یا شخصی نتواند به آنها دسترسی پیدا کند. فاصله پیشنهادی کپسول آتش نشانی از محل استفاده آنها بین ۵ تا ۱۵ متر است. از هر نقطه سطح درجه در یک کارخانه، حداکثر فاصله افقی تا خاموش کننده شیمیایی خشک نباید از ۱۵ متر بیشتر باشد.
